Lidmaatschap

Zaterdag 18 juni 2016 was het zover, de 5e editie van Fietsen tegen Kanker, een sponsorfietstocht van Voorburg naar Oosterhesselen met een totale lengte van 240 kilometer. Vijf jaar geleden werd de eerste tocht verreden op initiatief van een aantal Haagse vrienden die in korte tijd twee van hun fietsvrienden aan kanker hadden verloren. Eén van deze Haagse vrienden, Arthur Boon, woonde inmiddels in ons dorp en zo ontstond toen het idee een fietstocht te organiseren van Voorburg naar Oosterhesselen. In 2015 namen we met een groep Hesseler Fietsers deel aan een verkorte versie van de tocht, dit beviel zo goed dat Roelof Jeuring en Henk van Veen besloten in 2016 deel te nemen aan de 5e editie van de tocht. Nadat we ons hadden ingeschreven zijn we gestart met het bijeen halen van sponsorbijdragen waarbij we naast vrienden, familie en kennissen  uiteraard ook een beroep hebben gedaan op de leden van onze vereniging. Er werd gul gegeven, met weinig moeite hebben we uiteindelijk een mooie bijdrage kunnen leveren aan het eindresultaat van dit jaar. Hierover verderop meer. Vrijdag 17 juni vertrokken we, vergezeld van dorpsgenoot Arjan Wilting, richting Voorburg. Zoals eigenlijk alle deelnemers, had Arjan een speciale reden om deel te nemen aan de monstertocht. Hoewel hij niet kan worden gerekend tot de geoefende fietsers wilde hij  ter eer van Erwin Brinkman, een vriend van hem die eerder dit jaar op veel te jonge leeftijd aan kanker is overleden, deelnemen . Onderweg naar Voorburg kwamen we terecht in een onheilspellende regenbui maar gelukkig waren de weergoden ons bij aankomst in Voorburg beter gezind. Aangekomen bij ons gastgezin, Yvonne Huizing en haar vriend Jordy, werden we verwelkomd met koffie en vlaai waarna we een tijdje later vertrokken naar de Haagse binnenstad om hier onze magen te vullen en de dorst te lessen. Het was gezelligheid troef op het mooie zonnige  plein waar de biertjes lonkten. Uiteraard stonden we sterk in onze schoenen. Wetende dat we de volgende dag een topprestatie moesten leveren togen we al weer vroeg huiswaarts om ons luchtbedje op te gaan blazen. Daarbij bleek dat het bedje van Roelof lek was maar gelukkig bracht een plakkertje uitkomst en konden we lekker gaan slapen, althans dat dachten we. Nu is slapen op een luchtbed nooit zo prettig maar deze nacht deden we beiden bijna geen oog dicht. Zou het de spanning voor de tocht zijn geweest? Ergens tegen de morgen was ik Roelof kwijt waardoor ik dacht dat hij misschien op de bank in de kamer was gaan liggen. Toen ik beter keek bleek dit toch niet het geval te zijn. Hij lag wel op zijn luchtbed maar deze was inmiddels alweer zover leeg gelopen dat Roelof er helemaal in weggezakt was met zijn ranke lichaam.  ’s-Morgens om 6 uur kwam er een eind aan een hopeloze nacht en stonden we op om ons richting de startplaats te begeven. Hier hadden we een prima verzorgd gezamenlijk ontbijt met alle deelnemers aan de tocht en troffen we de laatste voorbereidingen voor het vertrek naar Oosterhesselen. Er zou die dag worden gefietst in drie snelheidsgroepen waarbij gemiddelde snelheden van respectievelijk 30, 28 en 25 kilometer per uur zouden worden aangehouden. Roelof en ik hadden besloten met de middelste groep  mee te fietsen. Om 8 uur werd het startschot gegeven en konden we met ruim 50 fietsers, uitgewuifd door Yvonne en haar vriend Jordy, onder mooie weersomstandigheden vertrekken. Na eerst een indrukwekkend  rondje over de begraafplaats te hebben gefietst waar de twee Haagse jongens die aan kanker waren overleden lagen begraven gingen we met een Zuidwesten windje in de rug op weg richting Baarn waar de eerste stop zou zijn. Door onduidelijkheid over wat nu welke groep was kwamen Roelof en ik in een groep terecht die, naar al snel bleek, de snelle groep was.  Duizelingwekkende snelheden werden bereikt waarbij het na de bochten stevig aanzetten was om niet uit het wiel te worden gereden. Nu zijn we bij de Hesseler Fietsers wel wat gewend maar een vooruitzicht van 240 kilometer met dit soort snelheden deed ons de schrik om het hart slaan. Gelukkig ging het tempo later wat naar beneden waardoor we besloten toch in deze groep te blijven rijden. Zoals gezegd was de eerste stop in Baarn. Hier stond de volgauto klaar en konden we onze krachten weer op peil brengen met koffie en koek waarna we al snel weer vertrokken voor de tweede etappe richting Nunspeet. Onze benen waren inmiddels behoorlijk opgewarmd en we hadden een mooie positie in het peloton ingenomen waardoor we zonder moeite de 2e stop in Nunspeet wisten te bereiken. Onderweg nog wel een valpartijtje van een medefietser maar gelukkig zonder al te veel gevolgen. Terwijl in Nunspeet de lunch werd genuttigd begon het te regenen waardoor bij vertrek de regenjasjes toch nog aan moesten. Gelukkig duurde de regen niet lang en konden we onder verder goede omstandigheden onze tocht voortzetten. Na één lekke band kwamen we rond drie uur aan in Dalfsen waar de volgauto alweer klaar stond om ons te voorzien van energydrank en bananen. Na een kort verblijf in Dalfsen begonnen we aan de laatste 50 kilometer van de tocht. Iedereen was nog behoorlijk fit hoewel bij sommigen de accu toch wel wat leeg begon te raken. Niemand hoefde echter af te haken omdat we elkaar erdoor sleepten. Na nog een vervelend stukje tegen de wind in bij De Krim kwamen we om 16.45 uur, een recordtijd,  aan in Oosterhesselen. Hier werden we opgewacht door een  luid applaudisserende menigte die ons kippenvel bezorgde. Gehuldigd door familieleden en kennissen lieten we ons even later de pilsjes op het terras van Jan en Hilda Nibourg goed smaken. Hiermee bezig werden we tot onze grote verrassing nog in de bloemetjes gezet door Geert en Alie Brinkman, een emotioneel moment die ons nog eens extra deed beseffen wat de voornaamste reden voor ons was geweest om mee te doen. Nadat we ons thuis wat hadden opgefrist hebben we de dag afgesloten met een gezellige barbecue. Hier werd